Week 1: Relocating the Boutique | อาทิตย์ที่ 1: หาบ้านใหม่ให้ The Boutique

I arrived Beijing last Monday morning and began the apartment search right away. It took two days and ten apartment visits for me to find the right one. Originally, I set my rent budget pretty low, hoping that I could spend some extra bucks on some clothes (go figure!). Soon after I realized that my tiny budget would only land me some sketchy apartment where I would have to move the washing machine every time I take a shower, or a place where I’d have to battle against a march of cockroaches every night. So I ended up saying no to the shopping prospect and decided to invest a little more on finding a decent accommodation.

The second day in Beijing I decided to visit apartments with a local agent, David (Xiao Zhang). He told me that there’s another American guy who’s going to look at the apartments with me. Little did I know that this American dude would turn out to be my only friend in Beijing (for now), Stephen. Stephen and I took 3.5 years of Chinese class together in college. He also backpacked across China with me in the summer of 2007, and is now in the Princeton in Asia Fellowship (PiA) with me. In short, we go way back. Despite the fact that Beijing is hands down the most massive city I have ever been to in my life, it’s small enough for me to bump into my only friend in the city. I’m sure it must be some funky karma.

After making some pros and cons list of apartments I visited, it was an easy decision to want to share the apartment with Stephen. We figured that the Beijing environment would be foreign enough for us that we would want some comfortable space in our own apartment. We signed the housing contract the next day and it was quite an experience, to say the least. If you don’t believe me, try communicating terms like, apartment management fees, Internet router, or even a water bucket in a foreign language. My agent and my landlady don’t speak English at all while Stephen’s and my Chinese are not great enough for us not to feel nervous signing the housing contract in Chinese. Luckily my landlady is a very nice person who finds our Chinese pretty endearing. She has been so helpful so far.

Despite the communication difficulty, it was a huge relief to be able to put down my suitcases and claim it as my Asian-version of the Boutique. The apartment locates in a typical older-style seven-floor Chinese apartment compounds where most residents are local. Our apartment is a two bedroom, one living room setup. It takes about 5 minutes to walk from our place to the nearest subway station, one station away from work. Stephen and I spent hours in Carrefour, Ikea, and Walmart the next three days where we tried to buy apartment essentials; from trash bags and towels, to desk and dustbins. We were probably the cheapest customers in the stores because I kept asking for the cheapest product available (最便宜的在哪儿?) while the Chinese salesperson kept presenting us with the most expensive ones available.

It has been a long while since the last time when I felt this challenged, nervous, excited, and intimidated all at once. Not having a very good command of Chinese makes even the smallest, banal things like purchasing an air freshener a very tricky task. Although appearance-wise I do blend in somewhat and can pretend to be a local most of the time, I still have a bit of a way to go with my Chinese. I’m really excited for the challenge though!

Next time I’ll write a little more about my office (where I have already visited) and Beijing week 2. Stay tuned!

——–

เรามาถึงปักกิ่งเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา พอถึงที่พักจัดแจงวางสัมภาระเสร็จเรียบร้อยก็ได้ฤกษ์เตรียมหาอพาร์ตเมนท์ที่จะอยู่ถาวรโดยทันที  เราไปดูอพาร์ตเมนท์มาสิบที่ในสองวันถึงจะเจอที่ๆถูกใจจริงๆ ตอนแรกเราตั้งใจจะประหยัดเงินค่าเช่าบ้านโดยการอยู่ที่พักอย่างสมถะซะหน่อย แต่เมื่อได้ไปดูสถานที่จริงเราถึงรู้ว่า การอยู่อย่างสมถะที่ปักกิ่งอาจหมายถึงการต้องเลื่อนเครื่องซักผ้าทุกครั้งเวลาอาบน้ำเพราะทั้งที่อาบน้ำและเครื่องซักผ้าอยู่ตำแหน่งเดียวกัน หรือการต้องต่อสู้กับกองทัพแมลงสาบตอนกลางคืน พอรู้อย่างนี้แล้ว เราเลยไม่มีทางเลือก ต้องเจียดเงินเพิ่มเพื่อหาที่อยู่ที่สามารถอยู่อย่างสมถะแต่อยู่ได้จริงเพราะห้องแถวเมืองจีนไม่โอเคสุดๆ!

วันที่สองเรามีนัดกับนายหน้าหาอพาร์ตเมนท์ชื่อเสี่ยวจาง ตอนแรกเสี่ยวจางบอกเราว่าจะมีคนอเมริกันไปดูอพาร์ตเมนท์ด้วยกัน ปรากฏว่าผู้ชายอเมริกันคนนั้นกลายเป็น Stephen เพื่อนสนิทของเราและเพื่อนที่เรารู้จักคนเดียวในตอนนี้ที่ปักกิ่ง  Stephen กับเราเรียนภาษาจีนด้วยกันที่มหาลัยมาสามปีครึ่ง แถมยังเคยเที่ยว backpack ด้วยกันที่เมืองจีนเมื่อสองปีที่แล้วอีกด้วย ทั้ง Stephen และเรามาทำงานที่ปักกิ่งจากโปรแกรมทุนเดียวกันที่ชื่อ Princeton in Asia Fellowship (PiA) ถึงแม้ว่าปักกิ่งจะเป็นเมืองที่ใหญ่มาก ใหญ่ที่สุดที่เราเคยเห็นมาก็ตาม เราก็ยังดันเดินมาเจอคนที่เรารู้จักคนเดียวในปักกิ่ง เราและ Stephen คิดเหมือนกันว่า ชาติก่อนเราสองคนต้องเคยทำกรรมอะไรกันมาแน่ๆ ถึงแยกจากกันไม่รอดซักที

หลังจากได้ดูอพาร์ตเมนท์มาสิบที่และมานั่งชั่งใจดูว่าเราจะเลือกอยู่ที่ไหน สุดท้ายแล้วเราก็ตัดสินใจที่จะอยู่กับเพื่อนสนิท เพราะถึงแม้ว่าเราและ Stephen ต่างก็อยากจะตักตวงวัฒนธรรมจีนให้มากที่สุดโดยการใช้ชีวิตเหมือนคนท้องถิ่น แต่การต้องแชร์ห้องน้ำกับคนจีนอาจไม่โอเค!  Stephen กับเราตัดสินใจเซ็นสัญญาเช่าบ้านในวันถัดมา  ใครจะรู้ว่าการเซ็นสัญญาเช่าบ้านจะเป็นเรื่องที่ไม่ง่าย(ขนาดนี้)  เราต้องสื่อสารกับคุณน้าเจ้าของอพาร์ตเมนท์ (น้าเฉิง) เกี่ยวกับ ‘ค่าอพาร์ตเมนท์ส่วนกลาง’, ‘อินเตอร์เน็ท router’, หรือ แม้แต่คำว่า ‘ถังน้ำ’ เป็นภาษาจีน ใครจะไปรู้ได้งัยว่าคนจีนเรียกคำเหล่านี้ว่าอะไร  เสี่ยวจางกับน้าเฉิงพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย ในขณะที่ภาษาจีนของเรากับ Stephen ก็ยังไม่แข็งแรงพอที่จะเซ็นสัญญาเช่าบ้านโดยไม่รู้สึกประหม่า  โชคดีที่น้าเฉิงเอ็นดูพวกเรา ช่วยเหลือเรากับ Stephen ตลอดเวลาที่ขาดเหลืออะไร

ถึงแม้ว่าการสื่อสารเป็นภาษาจีนจะยังเป็นปัญหา(เล็กน้อย) ทั้งเราและ Stephen ต่างรู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอกเมื่อได้หาที่พักได้สำเร็จ  เราได้ย้าย The Boutique (ชื่อของที่พักที่เราตั้งเองตอนสมัยเรียนอยู่ที่อเมริกาปีที่แล้ว) จาก University of Virginia มาอยู่ที่ปักกิ่งเป็นที่เรียบร้อย  อพาร์ตเมนท์นี้เป็นอพาร์ตเมนท์พื้นฐานสูงเจ็ดชั้นเหมือนอพาร์ตเมนท์จีนทั่วๆไป  มีสองห้องนอน หนึ่งห้องนั่งเล่น อยู่ห่างจากสถานีรถไฟใต้ดินประมาณ 5 นาที  ห่างจากที่ทำงาน  1 สถานี ถือว่าสะดวกมาก  Stephen กับเราใข้เวลาเกือบทั้งวันในสามวันถัดมาถ่อไป Ikea, คาร์ฟูร์, และ Walmart เพื่อในการซื้อของเข้าบ้านชนิดไม้จิ้มฟันยันเรือรบ  พนักงานในห้างพยายามยัดเยียดของใช้ที่แพงที่สุดให้กับเราสองคน ในขณะที่เราสองคนก็งกสุดๆโดยการซื้อของใช้ที่ถูกสุดที่จะหาได้

การมาย้ายถิ่นฐานมาอยู่ที่ปักกิ่งครั้งนี้ทำให้เรารู้สึกท้าทาย ตื่นเต้น ประหม่า และเกร็งในขณะเดียวกันอย่างที่ไม่ได้รู้สึกมานานแล้ว  เราไม่เคยต้องใช้ชีวิตอยู่ในที่ๆเราไม่สามารถใช้ภาษาสื่อสารได้เหมือนคนปกติ  การที่ภาษาจีนของเรายังไม่แข็งแรงถึงขนาดทำให้เรื่องเล็กๆอย่างการซื้อน้ำยาดับกลิ่นกลายเป็นเรื่องยากอย่างไม่น่าเชื่อ  ถึงแม้ว่าหน้าตาเราจะผ่าน ดูกลมกลืนกับคนจีนก็ตาม  แต่การสื่อสารของเรายังไม่เข้าขั้นเอาซะเลย  แต่เราก็ตื่นเต้นนะกับการเริ่มชีวิตการทำงานครั้งแรกที่นี่

ครั้งหน้าเราจะมาเขียนถึง Office ของเรา (ที่เราได้ไปแวะไปแล้ว!) และปักกิ่งอาทิตย์ที่สอง  อย่าลืมเข้ามาอ่านนะ